تنهایی

مهربانم!

این روزهای بی تو بودن چه سخت می گذرد.

امشب هم از آن شب هاست دلم بودن میخواهد ماندن و در آغوشت گریستن اما باز هم تو نیستی و دلتنگی روان خسته ام را قلقلک می دهد.

در نبودنت تنهایی به دفتر شعرم هجوم آورده و تک تک کلماتم را به سخره می گیرد غم در لابه لای اشعارم رسوخ کرده و از بین کلمات جدایی را فریاد می کند.

خودکارم درد دارد دلش میخواهد اشک های کبود رنگش را بر صفحه سفید کاغذ درد دل کند 

دلم میخواست فقط برای خودم باشی اما تو می رفتی و من در حسرت اولین دیدار خوشا به حال جاده که آخرین قدم هایت را لمس کرد و خوش به حال کوله پشتی ات که در این مسیر چه عاشقانه  همراهی ات می کرد.

آری تو بی شک پیغمبر من بودی چشمانت آسمان آبی بود و نیلی که میپوشیدی معجزه تداخل شب و روز اتفاق می افتاد و چه معجزه بی نظیری که هیچ پیامبری تا به حال شب و روز را متداخل نکرده بود.و تو تک پیغامبر قلبم چه توانا و هنرمند بودی که جهانم را به هم شوراندی و عقایدم را به مجادله گرفتی و قلبم را مغلوب فلسفه عاشقانه ات کردی.

چه بی رحمانه بر دلم شوریدی و احساساتم را به یغما بردی چنگیز شدی و بر روح و روانم تاختی و مرا تارو مار نبودنت کردی تو رفته بودی و مرا با تنهایی ام تنها گذاشته بودی.چه بی وفا بودی و چه ناجوانمرد.

پس از آن چراغ به دست تمام شهر را برای یافتنت گشتم اما هیچ کجای این شهر که نه حتی هیچ کجای این جهان بیکران کسی مانند تورا نیافتم و تو چه تکرار نشدنی بودی.

حالا نیستی و دلتنگی بر مغزم ضرب آهنگ آشوب می کوبد. 

آرام جانم!

این روزها چقدر از نبودنت غمگینم آنقدر غمگین که دلتنگی هایم از ابعاد این کاغذ سر می رود و روانم را با نوشتن تسلی می دهم

جانانم!

این روز ها میخواهم به تو بگویم که بینهایت دوستت دارم و تنها بهانه ام برای زیستن خاطره های توست که مرا به ماوراتر از عشق می کشاند.

دلیل تمام نوشته هایم!

                               دوستت دارم