نامه

به نام او که نامش آرامبخش دل­هاست

 

ملموس ترین و صادقانه ترین رویای کودکی من، 

سلام،

اکنون که لشکر شب بر پادشاه روز چیره شد بار دیگر خودکارم را به دست گرفته ­ام تا برای تو بنویسم،کسی که از شدت دوری و جدایی روی نقطه کور ذهنم ایستاده،فاصله ای به دوری یک دنیا اینک در جایی ایستاده­ ام که دلتنگی بر جانم هجوم آورده، تنهایی تک تک سلول های قلبم را درنوردیده است و غم بر روان خسته­ ام ضرب آهنگ آشوب می کوبد.

تو نیک مرا می شناسی؛یادت هست روز هایی که دلتنگی برایم هیچ معنایی نداشت اما اکنون که رفته­ای زندگانی برایم مفهومی ندارد

یک سال پر واهمه از رفتنت گذشت بهار آمد با تک تک شکوفه های رنگینش اما تو دیگر نبودی تا در آغوشم بگیری و برایم از نوای کبوتران عاشق بخوانی."اردیبهشت" دیگر برایم "اردی به عشق" نبود چون رفتنت "اردیبهشت" را هم "اردی جهنم" کرده بود

لشکر تابستان با سربازان گونه ­گون ورنگ رنگش از راه رسید و نبودنت هرآینه مرا بیشتر می­ فرتوتید.دیگر مجبور بودم هنگام خواب با بی خوابی هم ­آغوش شوم و روزها با غم.

شهریور آمد و تمام غصه ها و غم های نبودنت دوباره برایم جان گرفت و در شهری ور رفتم با تنهایی ام

از پاییز هم بیزار شدم بدون تو پاییز هم بوی نفرت می دهد بوی خون.من خود بارها صدای نعره­ ی مظلومانه برگ ها را شنیده­ ا م و یا صدای به هم خوردن دندان درختانی که از سرما می لرزیدند و سربازان پاییز لباس سبزشان به غنیمت برده بودند.البته پاییز این پادشاه بی رحم جبار به باد جلاد دستور می داد که بر تن لختشان تازیانه سرما بکوبد.

زمستان آمد و یک سال پر واهمه از نبودنت گذشت.همه می گفتند از دل برود هرآنکه از دیده برفت اما تو نرفتی نه از دیده و نه از دل

از وقتی رفتی شمعدانی هایی که روی طاقچه کاشته بودی پژمرد و فنجان چای از آه های پیاپی سرد و سوزناکم ترک خورد.تو رفتی و از قلبم آرامش این روزها را گرفتی.

یادت هست وقتی می رفتی چه قولی داده بودی؟

قول دادی که وقتی آمدی تا آخر عمر مرا در آغوش بگیری و رهایم نکنی اما حالا به جای من خروارها خروار خاک را در آغوش کشیده ای.

شب از نیمه گذشته و نه خودکارم جوهری برای گلایه دارد و نه کاغذ تحمل شنیدن اینهمه مصیبت را می دانم اکنون جایی همین اطراف ایستاده ای و این نامه را می­خوانی پس مرا هم با خودت به ماورای ابدیت ها ببر

جانا!

من دیگر تحمل تنهایی را ندارم.

متن :از خودم 

#نظر_بدین