عشق،
به اشعارم هجوم می آورد.
همان روزی که...
با لباس فیروزه؛
در نیشابور خواب هایم ،
پرسه میزدی.
چادر رنگی ات؛
از مرز دشت سر می رفت.
"وای" در بین موهایت می رقصید؛
و با هر موجی که به موهایت می داد،
از من هزار قربانی می گرفت.
چشمانت؛
عاشقی را فریاد می زد.
اما...
تو ...
به لبانت،
شعر خیام می آموختی
و این گونه
عشق بر من هجوم می آورد.
وای: ایزد باد
دلم گرفته است
برای ساده حرف زدن
ذغال محبت را روی شعله عشق گذاشتم
تو فقط بگو
دوستت دارم را با چه طعمی می پسندی
پرتقال
یا
نعنا دوسیب
آنگاه لب هایت را زیر نور ماه تماما پُک میزنم
شعر جدیدم تقدیم به شما عزیزای دل
چشمانت قهوه قاجاری
گیسوانت جنگل
لب هایت الماس کوه نور
گونه ات هم جاده ابریشم
و تو
کتاب تاریخی
در قفسه های خیال
نگاهت...!
تک تیر انداز نقطه صفر مرزی
که در ذهنم...
واژه ها را...
نشانه می رود.
و...!
هر لحظه...
شعری...
در من...
شهید می شود
